تا خدا (نردبانی برای نزدیکی به خالق بی همتا)

 "وجودم" تنها یک "حرف"است و "زیستنم"تنها "گفتن" همان یک حرف،

اما بر سه گونه:سخن گفتن و معلمی کردن و نوشتن.

آنچه تنها مردم می پسندند:سخن گفتن ،

آنچه هم من و هم مردم: معلمی کردن ،

و آنچه خودم را راضی می کند و احساس می کنم که با آن ،نه کار

، که زندگی می کنم: نوشتن!و نوشتن هایم نیز بر سه گونه :

اجتماعیات ، اسلامیات و کویریات.

آنچه تنها مردم می پسندند:اجتماعیات،

و آنچه هم من و هم مردم:اسلامیات

،و آنچه خودم را راضی می کند و احساس می کنم که با آن ،

نه کار – و چه می گویم؟-نه نویسندگی،که زندگی می کنم :کویریات و

از همین جا است تردیدی که همیشه در انتشار اینها دارم

و این سیصد صفحه نزدیک ده هزار صفحه از این کلماتی که هر کدام

،پاره ای از بودن من است و نه عملیات و عقلیات،

که عصاره ی هستی من اند در زیر این سنگ له کننده ی عصاره ی زمانه،

این"خراس" بیرحمی که،با خرپوز بسته و چشم بسته اش،

بر روح و مغز و احساس و اعصابم می گردد و می گردد و می گردد

و درپایان شب، به همان جا میرسد که در آغاز روز،

از آنجا به راه افتاده بود و پیدا است که در این "پوچی دوار"

،این "خر" سفری در پیش ندارد و این سنگ راه به جایی نمی برد

و غایتی اگر هست،روغن کشیدن از ماست و نهایتی اگر هست،

تفاله ای که از ما می ماند،در زیر دست و پای این شب و روز

"وسواس خناسی" که بر ما می گذرد و "عمر" نام دارد!

و تردید من!            

دکتر علی شریعتی